Zamknięta i otwarta operacja nosa

Powołując się na dane Międzynarodowego Towarzystwa Estetycznej Chirurgii Plastycznej, co roku średnio wykonuje się na świecie 800 – 900 tysięcy zabiegów rihnoplastycznych. Korekta kształtu nosa może być wykonywana ze względów estetycznych, ale często jest zalecana ze względów medycznych. Operację wykonuje się zazwyczaj w znieczuleniu ogólnym i przeważnie nie wymaga dłuższego pobytu w klinice. Wyjaśniamy, czym różni się otwarta operacja nosa od zamkniętej oraz w jakich przypadkach są one wskazane.

Otwarta operacja nosa i zamknięta – najważniejsze różnice

Rihnoplastyka pozwala na zmianę wyglądu nosa przez korektę wielkości lub położenia elementów chrzęstnych i/lub kostnych, budujących szkielet nosa. W większości przypadków operacja poprawia kształt czubka nosa, zwiększa lub zwęża szerokość nozdrzy. Do medycznych wskazań należy między innymi krzywa przegroda nosowa – wówczas korekta nosa może znacząco poprawić drożność nosa, eliminując uciążliwe problemy z oddychaniem, zapewniając pacjentowi lub pacjentce komfortowe funkcjonowanie. 

Najważniejszą różnicą między zamkniętą a otwartą operacją nosa jest dostęp chirurgiczny, wynikający z  umiejscowienia wykonywanych cięć. Metoda zamknięta zaliczana jest do mniej inwazyjnych – poleca na wykonywaniu cięć wewnątrz przedsionka nosa. Dzięki temu po operacji nie widać blizn. W niektórych przypadkach może okazać się to niewystarczające. Wówczas lekarz stosuje technikę otwartą, a cały zabieg wykonywany jest pod kontrolą wzroku. 

Którą metodę wybrać? 

Operacja otwarta nosa pozwala także na lepsze, dokładniejsze wymodelowanie kształtu struktur chrzęstno-szkieletowych. Lekarz chirurg wykonuje nacięcie na przegrodzie skórnej nosa. W tak zwanej kolumience powstaje prostopadłe w stosunku do przegrody nosowej cięcie w kształcie litery W. Jest to bardziej inwazyjny sposób niż technika zamknięta, dlatego należy się spodziewać dłuższego okresu rekonwalescencji. Jednak owoczesne techniki operacyjne sprawiają, że blizna jest widoczna jedynie po dokładnym przyjrzeniu się z bliska. 

Wybór techniki rihnoplastycznej wpływa na końcowy efekt operacji oraz zadowolenie osoby operowanej. Lekarz powinien przedstawić zalety oraz ryzyka związane z każdą z technik i zasugerować najlepsze rozwiązanie, biorąc pod uwagę potrzeby pacjenta. Metoda otwarta, mimo większej inwazyjności niesie mniejsze prawdopodobieństwo wykonywania kolejnych zabiegów rihnoplastyki. Z tego powodu jest często chętniej wybierana przez pacjentów i pacjentki. Jest to także najefektywniejszy sposób na uzupełnienie ubytków w tkankach. Technika zamknięta pozwala szybciej wrócić do codziennych aktywności.